فرزند خوانده گی
تبنی یا فرزند خواندگی در سیستم حقوقی اکثریت کشور های جهان وجود دارد ، تبنی آن است که یک شخص کودک نوزاد را که فرزند او نیست ، به فرزندی بگیرد . چنانچه فرزند خواندگی در ترمینولوژی حقوق چنین تعریف گردیده است : " فرزند خواندگی یک عمل حقوقی است که ، موجب پیدایش رابطه فرزندی صوری بین دو شخص می شود ، که یکی را فرزند خواه و دیگری را فرزند خوانده گویند و رابطه مزبور را فرزند خواندگی گویند . "[1]
فرزند خواندگی در صورتی که توسط قانون به رسمیت شناخته شده باشد نوع قرابت را ایجاد می کند ،که یک رابطه حقوقی مصنوعی است نه طبیعی . فرزند خواندگی در اسلام پذیرفته نشده ؛ زیرا اسلام آنعده حقوق را به رسمیت می شناسد و می پذیرد که ریشه طبیعی داشته باشد و با خلقت انسان همگام به وجود آمده باشد و از طرفی هم این نوع رابطه یک رابطه مصنوعی است زیرا این رابطه ناشی از قرابت نسبی و رضاع نبوده و هیچ اثر حقوقی از خود به جا نمی گذارد .
کشور هایی که اساس قوانین آنها را احکام دین مقدس اسلام تشکیل می دهد و بر مبنای آن استوار باشد فرزند خواندگی را به رسمیت نمی شناسد . چنانچه افغانستان یک کشور اسلامی است ، بنابر این قوانین افغانستان نیز آن را مشروعیت نمی دهد ، که ماده 228 قانون مدنی در این مورد چنین صراحت دارد :
" شخصی که نسب وی معلوم بوده و به صفت فرزند خوانده شود ، آثار ثبوت نسب از قبیل نفقه اجرت ، حضانت ، میراث ، حرمت مصاهره و حرمت ازدواج مطلقه بر آن مرتب نمی گردد . " [2]
نظر به ماده فوق دیده میشود که تبنی هیچ نوع آثار حقوقی را ایجاد نمی کند ، پس تبنی در کشور ما نیز مشروعیت ندارد .
اکنون نظری می اندازیم برسیر تاریخی تبنی ، و اینکه چگونه از بین رفته است :
فرزند خواندگی در دوران جاهلیت و قبل از اسلام در میان مردم عرب رواج داشت و اعراب مانند سایر ملت ها در آن زمان افراد بیگانه را به خانواده و نسب و طایفه خود ملحق می کردند و هر کس را که می خواستند از این طریق به فرزندی خود قبول می کردند . هرگاه شخصی تصمیم می گرفت که جوانی را به فرزندی خود قبول کند ، این مساله را به اطلاع مردم محل می رساند و پس از اعلام فرزند خواندگی ، آن جوان به صورت فرزند اصلی خانواده در میامد و از تمام حقوق و مزایای آن خانواده بر خوردار میشد و در کلیه خوبی ها و بدی ها و ضرر و زیان آن خانواده سهیم می گردید و از تمام حقوق آن خانواده بر خوردار میشد .
